ابوالحسن صبا فردی هنرمند بود که در زمینه های زیادی نقش ایفا کرده است. برای مثال در زمینه های نوازندگی و آهنگ سازی دست بسزایی داشته و همچنین با ادبیات کلاسیک و نو ارتباط خوبی داشته است. بواسطه ی همین هنرمندی ها و خدمات انکار ناپذیر وی در خدمت به هنر و ادبیات این مرز و بوم برای آثار او موزه ای تاسیس شد که در ذیل مختصرا در مورد آن توضیح داده خواهد شد: مکان موزه: این موزه در تهران، خیابان جمهوری، نرسیده به میدان بهارستان قرار دارد. تاریخچه ی موزه: در واقع این موزه خانه ی شخصی صبا بوده که بعد ها به وصیت خود او در ۲۹ آبان۱۳۵۳ به موزه تغییر یافت. موسس این موزه دانشکده ی هنر های اسلامی بود اما اداره ی آن به دلیل خدمات بزرگ صبا به موسیقی کشور بدست دفتر موسیقی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد سپرده شد. هر موزه ای دارای چند بخش و چند تالار است که موزه ی صبا نیز از این موضوع مستثنی نیست.
این موزه در اصل دارای دو بخش است: بخش اول: در ابتدای این تالار وسایل شخصی استاد بیشتر به چشم می خورد؛ مثل نوشته های او و اشعارش و دست خط های شخصی وی. دیگر چیزهایی که در این تالار به چشم می خورد وسایل مورد استفاده ی استاد مانند قلم و دوات و لباس های رسمی او است. یکی از جالبترین اقلام این موزه یک ماسک گچی از صورت استاد است. در این سازهای مورد استفاده ی استاد نیز قابل مشاهده است. در واقع این بخش از تالار بیشتر وسایل شخصی استاد را تشکیل می دهد و دوره های مختف زندگی او از کودکی تا بزرگسالی را به نمایش عموم می گذارد.
بخش دوم: بخش دوم این موزه به کارهای همسر استاد اختصاص داده شده است؛علاوه بر خود استاد همسر وی نیز در کارهای هنری و حتی مردم شناسی دستی به سزا داشته است. چیزی که در این بخش از موزه توجه ما را به خود جلب میکند ۹۰ عروسک است که هر کدام لباس خاصی به تن دارد و هر کدام از آنها نشانگر قومی است که دربخش های خاصی از ایران زندگی می کنند. قومیت هایی مانند ترکمن صحرا،گیلان،قم،مرکزی،بلوچستان و… علاوه بر این وی در هنر های دستی دیگر مانند خیاطی و گلدوزی مهارت بالایی داشته است. همسر مرحوم صبا خدمات بسیاری در راستای مدرن سازی مهارت های گفته شده به صورت مکتوب نیز انجام داده است. موزه ی صبا به دلیل وسعت کم دارای زیر زمینی است که گویا قبلا محل برگزاری کلاس های وی بوده است و استادان بسیار بزرگی در آن تعلیم دیده اند. استادانی مثل علی اصغر بهاری،علامحسین بنان،فرامرز پایور،محمد بهارلو و…
زندگینامه ی صبا: از شواهدی که به دست می اید به نظر می رسد که علاقه به علم و هنر در این خاندان موروثی است چنان که پدرش کمال السلطنه علاقه ی زیادی به ادبیات داشت و نوازنده ی خوبی هم بود و انواع ساز ها را می نواخت. همچنین پدر بزرگ کمال السلطنه، محمود خان صبا بود که در عهد ناصرالدین شاه می زیست. وی علاقه ی زیادی به هنر داشت و شعر می سرود و در نقاشی نیز دستی توانا داشت. استعداد های ابوالحسن فقط در موسیقی و ادبیات خلاصه نمی شود. وی همچنین علاقه ی بسیار زیادی به پرورش گل و گیاه داشت و زبان انگلیسی را از بر می دانست. ابوالحسن نیز همچنان پدرش دستی توانا در نواختن انواع ساز ها داشت و سازهای ویولن، سنتور، کمانچه، ضرب، نی و سه تار را از بر بود وهر کدام را نزد استاد خاصی آموخت. بین این سازها بیشتر از همه به ساز ویولن علاقه داشت و آنرا در نزد حسین خان هنگ آفرین آموخت. علاوه بر نواختن ساز و نقاشی که آن را در مدرسه ی کمال الملک آموخت وی دست توانایی در زمینه های سوهان کاری و معرق کاری داشت که از آنها در ساختن آلات موسیقی استفاده کرد. همانطور که گفته شد وی خدمات انکارناپذیری به هنر این مرز وبوم انجام داد. برای مثال وی یک مدرسه ی موسیقی در رشت تاسیس کرد و در طی دو سال اقامت در آنجا آهنگ ها و سرود های محلی را جمع آوری کرد و گنجینه ای از آنها فراهم آورد. استاد صبا علاقه ی بسیار زیادی به آموزش نوازندگی داشت وحتی در دورانی که در رادیو به نوازندگی می پرداخت آموزش آن را رها نکرد. ایشان همچنین اهداف والایی برای موسیقی این مرز و بوم داشتند اما مرگ زود هنگام وی در سن ۵۰ سالگی به وی مهلت نداد. شاید به پاس خدمات وی به موسیقی این مرزو بوم بتوان گفت که وی با ارزش ترین کار را در موسیقی ایرانی انجام داد و آن وصل حلقه اتصالی بود که بین موسیقی حال و گذشته ایجاد کرد. پایان
