تصاویری در اذهان مردم است که انواع استفاده ی مردم از آب این رودخانه را نشان می دهد. زنان روستا هر روز صبح برای شستن رخت و فرش های کثیف به لب رودخانه می آمدند که البته برای شستن آنها آداب خاصی را رعایت می کردند. از جمله اینکه لباس کثیف را ابتدا در آب گرم شده بوسیله ی چراغ نفتی می شستند سپس برای آب کشی به لب رودخانه می رفتند.
در مورد گوارایی آب این منطقه هم می گویند که از بس خوشمزه بوده نیاز به اضافه کردن هیچ چیزی نداشته و در تمام فصول سال حتی تابستان دمای آن بسیار خنک بوده است. مردم روستا با کوزه های گلی خود سر رودخانه می آمدند و برای مصرف آشامیدنی خود آب بر می داشتند. با گذشت زمان و افزایش جمعیت منطقه یک قهوه خانه در کنار رودخانه باز شد که صاحب آن آقایی به نام اسماعیل تجریشی بوده است. اسماعیل تجریشی تخت ها و صندلی های خود را کنار آب گذاشته بود و به این دلیل به صفای این قهوه خانه به شدت افزوده بود. دیگ آبگوشت اسماعیل تجریشی همیشه به بار بوده است .و چایی او نیز همیشه دم بوده. به دلیل اینکه این قهوه خانه در کنار رودخانه ی مقصود بیک قرار داشته است به قهوه خانه ی مقصود بیک شهرت یافته بود. برای سهولت رفت و آمد مردم از رودخانه دو پل بر روی آن زدند که یکی جنس چوبی داشت و دیگری هم جنس سیمانی داشت.گاها اهالی راه آب را از طریق سنگ در کنار پل سیمانی می بستند و از این طریق باعث جمع شدن آب می شدند و در آن به شنا می پرداختند.
یکی از مواردی که جزو ویژگی های شمیرانات بوده است و امروزه در آن مشاهده نمی شود درخت تهک است. تعدادی از این درخت ها در کنار رودخانه بوده است و اینطور که می گویند میوه هم می داده است.
اگر به دنبال اجاره آپارتمان مبله در تهران هستید با ما تماس بگیرید.
یکی از دلایل اصلی نابود شدن قنات مصقود بیک سیل سال 66 تجریش است. این سیل نه تنها رودخانه را نابود کرد بلکه خانه های اطراف و همچنین بسیاری از مناطق تجریش را به نابودی کشاند.
دیگر نه از آن رودخانه ی پر سر و صدا و نه آب گوارایش خبری است و نه از مردمی که اطراف آن سکونت می کردند. امروزه از مقصود بیک تنها نشانه ای مانده است در کاخ سعدآباد و کمی پایین تر از میدان تجریش است که البته بخشی از آن به فاضلاب می ریزد برای همین اهالی محله می گویند که گاها از آن بوی ناخوشایندی به مشام می رسد.
با اینکه نه اثری از آن رودخانه ی پر سر و صدا نمانده است اما هنوز هم یاد آن در اذهان مردم باقیست و اهالی وقنی قصد آدرس دادن دارند هنوز هم می گویند سر مقصود بیک. تمام آن زیبایی ها، آن آب گوارا، قهوه خانه ی مقصود بیک و هر چیز دیگر با سیل برده شد و تنها چیزی که از مقصود بیک ماند یاد و خاطره اش در اذهان مردم است.
